අතීතාවර්ජනය (එදා දුකක් උනත් අද සතුටක්)

දැන් ගොඩක් කාලෙක ඉඳං ලියන්න හිතේ තිබුන, ඒත් ආරම්භයක් ගන්න බැරිව හිටිය කතාවක් තමයි අද ලියන්න හදන්නේ. කොහොම හරි ඒ කතාව ලියන්න ආරම්භයක් ගන්න ඕනි කියලා හිතුනේ හරී ගේ පෝස්ට් එකක් (මම හොරෙක්ද) නිසා.

සමහර විට පොස්ට් දෙක තුනක් ලියවෙයි. ඒ පොස්ට් දෙක තුනේ යාලුවෝ ගැන, නෑදැයෝ ගැන, ගෙදර ගැන, ඉස්කෝලේ කාලේ ගැන ලිය වෙයි. පටන් ගැන්මක් විදියට යාලුවෝ නිසා වැටුන කදුලක් ගැන ලියන්නම්.(ඇත්තම කිවොත් යාලුවෙක්)

ඒ නෝටියා 11 වසරේ ඉන්න අන්තිම මාස කීපය. නෝටිගේ හොඳම යාලුවා උනේ "පූර්ණ"(ඇත්ත නම නම් නෙවෙයි.මීට සමාන නමක්) පූර්ණගෙ ඒ කාලේ හීං නූලෙන් ගියපු සම්බන්ධයක් තිබුනා ලේඩීස් කොලේජ් එකේ කෙල්ලෙක් එක්ක. ඕක දන්නා කෙනෙක්ට හිටියේ මමයි තව දෙන්නෙකුයි විතරයි.

දවසක් පූර්ණට එයාගේ ගර්ල් එක්ක කොහෙද මන්දා යන්න ඕනි වෙලා අතේ සල්ලි නැතිව නොටියගෙන් ඇහුවා "මචං මට බැහැයි කියන්නේ නැතිව රුපියල් 500 ක් දියන්, මම උඹට ඉක්මනටම දෙනවා." ඒ වෙලාවේ මම ලග මතක විදියට තිබුනා රුපියල් 650ක් විතර. ඒ ඊලග මාසේ පන්ති කාඩ් ගන්න ගෙදරින් දුන්න සල්ලි. ඉතින් මම "මචං මම 500ක් දෙන්නම්, හැබැයි ඒ මට ඊලග මාසේ පන්ති කාඩ් ගන්න තියන සල්ලි" කියලා. ඊළඟ සතියේ මට අයෙමත් සල්ලි දෙන පොරොන්දුව මත ඌ සල්ලි ගත්තා.

ඒත් ඊට පස්සේ පූර්ණ ටිකෙන් ටික නෝටියා ආශ්‍රය කරන එක අඩු කලා.මම "මචං මට හෙට පංති කාඩ් ගන්න ඕනි, අර 500 ගන්න පුලුවන්ද" කියලා ඇහුවම පූර්ණ ගෙ උත්තරේ උනේ "මොනාද හු*තෝ, උඹට සල්ලිද යලුවද වටින්නේ" කියලා.

නෝටියට ඒ වෙලාවේ තේරුනා ඒ සල්ලි ආයේ ලැබෙන්නෑ කියලා. ඊළඟ ප්‍රශ්නය උනේ දැන් කාඩ් එක නොගෙන කොහමද පංති යන්නේ.OL ළඟ එකේ කීයට වත් ක්ලාස් මිස් කර ගන්න බෑ.අම්මිගෙන් ආයේ සල්ලි ඉල්ලා ගන්නත් බෑ. මොනවා කියලා අම්මිගෙන් සල්ලි ඉල්ලා ගන්නද. අනික එයාලා කොයි තරම මහන්සියෙන්ද හම්බ කරන්නේ...

ඔය අතරේ තමයි ආච්චිලගේ ගෙවල් ලග කොල්ලෙ කිවේ "මචං ගතමන්ට් එකක් හොයා ගන්න විදියක් තියනවා මොකද කියන්නේ?" කියලා. නෝටියට ඒ වෙලාවේ හිතන්න දෙයක් නෑ, ගත් කටටම ඇහුවේ "මොකක්ද බං", "මේකයි මචං සීන් එක.අපේ ගෙවල් ලග ගෙයක් හදනවා අලුතෙන්. එකට අත් උදවු දෙන්නයි තියෙන්නේ" හිතන්න දෙයක් නෑ නෝටියා ගියා සෙනසුරාදා දනුෂ්ක එක්ක. ඒ වෙනකොට නෝටියාට එහෙම බර වැඩ කරලා පුරුද්දක් නොතිබුන නිසා ඒ වැඩ ගොඩක් අමාරු උනා.ඒත් ඉවසන්නම වෙනවා පංති කාඩ් එක ගන්න ඕනි නම්.

එදා හවස උනේ හීනෙන් වත් නොහිතපු දෙයක්.

හවස එක සැරේටම අවා කාර් එකක්, ඒ වැඩ කරන අයට සල්ලි දෙන්නයි වැඩ කටයුතු හොදින් සිද්ද වෙනවද බලන්නයි හදන ගෙදර අයිතිකාරයෝ ඇවිල්ලා. කාර් එකෙන් බහින අය අතරේ එක රූපයක් දැක්කම මට උන හිටි තැන අමතක උනා. පූර්ණගේ කෙල්ල.කෙල්ල මාව අදුරගෙන හිනාවක්‌ දාල ගියා.


සඳුදා මම ඉස්කෝලේ ගියා.පන්තියට ගියාම, එදා පන්තියට ගියාට වඩා නොගියා නම් හොඳයි කියලා හිතුනා.
"මේසන් බාස් වරුන්ට අත් උදවු කරුවන් අවශ්‍යයි" 
කියලා වයිට් බෝඩ් එකේ ලියලා.නොදැක්කා වගේ හිටියත් පූර්ණගේ අලුත් සෙට් එකේ උන් දිගට හරහට හින්ට් පාස් කරන්න ගත්තා. ඇස් වලින් ගලන කඳුළු අතරේම...
"යාලුවෙක්ට උදවු කරන්න ගිහිං තමයි බදාම අදින්න උනේ"
කියලා ප්‍රිෆෙක්ට් රූම් එකට ගියා. මම මම ගැනම ඇති වෙච්ච දුක නැති වෙන්න ඇඩුවා. දෙවැනි පීරියඩ් එකේ පන්තියට ගියා.පූර්ණ කොයි තරම් සමාව ගන්න ආවත් ලැබුනේ නෑ සමාවක් පූර්ණට.

එදා පූර්ණ ගැන හිතේ තරහක් තිබ්බා, ඒ තරහා අද වෙනකොට මැකිලා ගිහිල්ලා.අද පූර්ණ ගැන හිතේ තරහක් නෑ. ඒ වගේම ආයේ යාළුකමක් පටන් ගන්න අදහසකුත් නෑ.

තව දෙයක් පූර්ණ එදා ඒ පණ වගේ ආදරේ කල කෙල්ල අද මගේම වෙන යාලුවෙක්ගෙ පතිනියක්.