මගේ වසන්තය උදා විය - 4 (වසන්තය උදාවීම)

කලින් කොටසෙන්...

"ආ... දැන්නම් කොල්ලගේ අසනීප හොඳයි වගේ.මලානික පාට නැතිවෙලා. මොකද කතා කලාද..?"

 "දරුවෝ මූණ කියන්නේ ඕනෑම කෙනෙක්ගේ හදවතේ කැඩපත" 

මගේ වසන්තය උදා විය - 3

මගේ වසන්තය උදා විය (හමු වීම) - 1

මගේ වසන්තය උදා විය - 2

ඒ විදියට ටික දවසක් ගත උනා. දවසක් නෝටියට ඔෆිස් එකේ වැඩකට ඕනි උනා MY OB කියන Accounting Pack ඒක, නෝටියාට ඒක සොයා ගන්නේ කොහොමද කියලා කල්පනා කර කර ඉන්නකොට මතක් උනේ... රුවන්තිත් Accounting Package course එකක් follow කළා කියලා කිව කතාව. අන්න ඒ මතක් වීමත් එක්කම තමයි ජීවිතයේ අලුත් පිටුවක් පෙරලෙන්න හේතු පාදක වෙන්නේ.

ඉතින් රුවන්තිට කතා කල වෙලාවේ නෝටියා අහනවා රුවන්තිගෙන් MY OB Accounting Pack ඒක තියනවද කියලා. ඔව්... රුවන්ති ළඟ තිබුන MY OB Acc: Pack ඒක. ඒත් කොහොමද මම ඒක එයාගෙන් ගන්නේ කියන ඒක තමයි ඊළඟ ප්‍රශ්ණය උනේ...

ඉතින් දෙන්න එක්ක කතා කරලා සෙනසුරාදා දවසක දවල් හම්බ වෙන්න කතා කරගත්තා...


ඔන්න ඉතින් සෙනසුරාද දවසත් උදා උනා. නොටියත් ඉතින් නෝටිගේ ජාතික ඇඳුමෙන් සැරසිලා (ඩෙනිමකුයි, ටී ෂර්ට් එකකුයි, ඩොට් ස්ලිපර්ස් දෙකකුයි) රුවන්ති එනවා කියපු තැනට වෙලා ඉන්නවා. ටික වෙලාවක් ඉන්නකොට මෙන්න කෙල්ලෙක් ඇවිත් නෝටීගෙන් අහනවා...


"ඔයා නෝටි නේද..?"
නෝටි නිකං කරකවලා අතහැරිය වගේ... වචන ගලප ගන්න පුලුවන් උන මොහොතෙම....


"ඔවු..මම තමයි... ඔයා නේද රුවන්ති....?"


"හ්ම්ම්....., කොහොමද දැන් MY OB ගන්නේ.. සොෆ්ට්වෙයාර් එක මගේ පෙන් ඩ්‍රයිව් එකේ.."
ඔන්න ඒ වෙලාවේ තමයි නෝටියට තරු විසික් උනේ... නෝටිය Laptop එක ගෙදර තියලානේ ආවේ... දැන් ඉතින් මොකද කරන්නේ...


කරන්නම දෙයක් නැති නිසා දෙන්නත් එක්ක Net Cafe එහෙකට යන්න කතා උනා. දැන් ඉතින් දෙන්න එක්ක එක එක එව්වා කියව කියව Net Cafe සොයනවා මහරගම.ඔන්න චුට්ට දුරක් එනකොට තිබුන Net Cafe එකකට ගිහිල්ල එතන ඉඳපු ගෑනු ළමයට කියලා Software එකත් මගේ Mini HD එකට දාගෙන ආයෙත් එනවා බෝ ගහ පැත්තට.


රුවන්ති මට Accounting Pack එක දෙන්න ආවේ උදේ තිබුන class එකට විතරක් ඉඳලා.හවස class එකට ඉන්නේ නැතිව. class ඉවර වෙලා රුවන්තිගේ අක්කා එක්ක තමයි ගෙදර යනවා කිවේ.අක්ක වැඩ කරන්නේ Cancer Hospital. ඉතින් කරන්න දෙයක් නැති නිසා හවස් වෙනකම් දෙන්න එක්ක ගියා පුස්තකාලේ ට.


ඒ වෙනකොට නෝටියගේ හිත කවමදාක වත් නැති තරම් සතුටකින් පිරිලා. හරියට ඇඟ ඇතුලේ දිය ඇල්ලක් ගලාගෙන යනවා වගේ හැගීමක්.


පුස්තකාලෙට ගිහිල්ල K-Map කුප්පියකුත් දාලා එයාව අක්කා එන තැනට ගිහින් දාලා මමත් ආවා ගෙදර. ඇත්තම කිවොත් ගෙදර එවිලා. නෝටියගේ හිතේ තියෙන හැගීම මොකක්ද කියලා නෝටියට හොඳටම තේරිලා තිබුනේ... 


වෙන දෙයක් වෙච්චාවේ කියලා නෝටියා කිවා එයාට කෝල් කල වෙලාවේ කතා කරලා තියන්න කලින් කිවා...
"රුවන්ති මට ඔයාව මගේ කරගන්න හිතෙනවා"


... කියලා.එහෙම කියලා ෆෝන් ඒක තිබ්බා. පුදුම සැහැල්ලුවක් හිතට දැනුනේ. ඇයි කියලා නොතේරුණත් මගේ හිත මට කිවා රුවන්ති මගේ කියලා...


පහු වෙනිදා ඒක එහෙම තමයි කියලා ඔප්පු උනා. ඒත් එක්කම හැමෝන්ටම පොදු ප්‍රශ්නේ අපිටත් ආවා."කේන්දරේ..!" එයා කිවා "අපි කේන්දරෙත් බලමු" කියලා. (මම අද වෙනකනුත් විශ්වාසය අඩු දෙයක් තමයි ඒක.) මගේ උත්තරේ උනේ "වැරදිලා වත් නගලපුනොත්..!" ඒක නිසා තව දුර නොයා හිත් රිදවා ගන්නේ නැතිව මේක නවත්තලා දාමු" කියන ඒක. මොකද කියනවා නම් අපේ හිතේ ආදරේ ඇති උනේ "කේන්දර" බලලා නෙවෙයි නිසා. එහෙම මම කිවා විතරයි. (දැන් නම් ඉතින් කේන්දර ප්‍රශ්නෙත් විසදිලා ඉවරයි සුභදායක විදියට)


"බෑ බෑ... මට ඔයාව ඕනි, මට ඔයා නැතිව ඉන්න බෑ."
ඒ වෙලාවේ නෝටිගේ ඇස් දෙකෙන් සතුටු කඳුළු ගැලුවේ නෝටිටත් හොරා.



...ඔන්න ඔය විදියට මගේ ආදරේ ආරම්භ උනා. තව දෙයක් කියන්න තියනවා. දැක්ක ගමන ආදරේ ඇති වෙලා තියෙන්නේ නෝටියාට විතරක්ම නෙවෙයි. ඒ නිසා එයාගේ හිතේ තිබුන ආදරෙත් නෝටියා පස්සේ කාලෙක දන ගත්තා...






එකම ඒක ආදරණීය දෙයක් කියන්නම්...
රුවන්ති එදා මට MY OB දෙන්න ආව දවසේ ඇඳන් හිටිය Blouse එක (සොදන්නෙත් නැතිව), K-Map කුප්පිය දාපු කටු කොළ, මම ලියපු පෑන, තවමත් එයා ළඟ ඒ විදියටම ආරක්ෂිතව තියනවා.








පෙර ආත්ම භාවයක ඉඳන්ම
අපි අපේම වෙන්න පතාගෙන එන්න ඇති...
කොයි තරම් නම් පුදුම විදියකට අපි මුණ ගැහුනේ...
ආදරේ ඇති උනේ...
ලංකාවේ දෙපැත්තක ඉන්න අපි,
අපේම උනේ...
ඔයා කියන්න වගේ...
ඒක තමයි ආත්මීය බැඳීම....
සාංසාරික පුරුද්ද...






ප.ලි
ඔන්න ඔහොම තමයි නෝටියගේ ආදර කතාව හුගක් කෙටියෙන්ම.ඉතින් ඊලඟට අපි දෙන්නගේ ජීවිතේ ආදරණීය නිමේෂයන් මගේ බ්ලොග් පිටු අතර සැරිසරාවී. අපේ ආදරේ වෙනුවෙන්.මගේ නොටිච්චි වෙනුවෙන්. ඒ වගේම මගේ කෙල්ලේ... සමහර විට ඔයාගේ නෝටියගේ අකුරු වලට 100% ක්ම බැරි වෙයි ඒ ආදරණීය නිමේශයන්ට සාධාරණයක් ඉටු කරන්න. ඒත් කවද හරි අපේ පොඩි එකෙක්ට පෙන්නන්න හරි නෝටියා ලියලා තියන්නම්...